Часот на чудото
Часовите, во кои рацете го прегрнуваат,
битието му се препушта и беседи блажено,
тоа се ретки часови, не за секој,
треба да бидеш избран, си кажуваш.
Но зошто тогаш се истргнуваш плашливо,
се свиваш, се одрекуваш, се преправаш:
ништо не се случило.
Дали зашто никој не е спремен за чудо?
Блесокот на утрото
Една солза.
Жената брза и ја остава на образот како мониста.
Пофалба на лебот
Што и да ти кажам за лебот, е кажано,
како за љубовта и смртта.
Можеш да го целуваш,
како што се целува икона или многу стара книга.
Можеш да мечтаеш да го споделиш,
и само да бидеш благодарен,
ако некој ден го имаш благодатот на трошка леб.
Горе
на Иван Цанев
Дрвјата говорат на космички јазик
со стебла, лисја и гранки, пчели и мравки.
Излупени кори заземаат форми на ангели и источни жени.
Ако се научиме да молчиме, ќе можеме да ги чуеме,
Ако помолчиме уште малку, ќе разбереме најверојатно,
дека сите наши зборови се неуки.
Жива вода
Водата во овие бочви нема да сврши,
дали е тоа чудо или љубов сеедно е,
прашање на договор за зборот.
Водата во овие бочви нема да сврши,
како и потребата од вистина.
А ти, дали си жеден?
За формата на цвеќето
Дали е виновно мастилото
со кое се става потписот
или пенкалото, во кое е налеано,
или можеби раката,
рака како и секоја друга?
А нели сите раце се испружуваат за љубов ?
Можеби сите се невини.
Нема тело, кое ќе ја понесе вината, барем одамна не сме сретнале,
ниту сме чуле дека дошло.
Онемените барабани на солзите некаде кажуваат,
сепак некој е виновен,
кога светот се крши во форма на цвет
онаа форма, што ја ваја куршумот.
Солун
Градовите, во кои не можеш да губиш,
ами само да пронаоѓаш,
личат на ноќви.
Прават да веруваш, дека веќе си бил таму,
дека некогаш ќе се вратиш,
дека си зрно, што израснало на брегот на нивното море,
или риба, родена во заливот.
Ноќе, мирисаат на леб посилно од други места.
Оние што го месат, се синови на богови.
Какво дрво сум
Ќе пораснам во дрво,
гранките ќе ми бидат дабови, а лисјата – брезови,
ќе расцветувам различни цветови наутро, напладне, и навечер,
ќе мирисам на ореви, другпат – на капини,
ќе ги намамувам пчелите на игра и различни птици ќе доаѓаат – некои
ќе преноќуваат,
други ќе ветуваат повеќе, но ќе одлетаат пред да разлистам.
Трети ќе кажуваат дека сум чудовиште, ѕвер и бесен.
Четврти, наместо вода, ќе налеат нафта.
Ќе пијам и ништо нема да кажам.
Дрвото ќе роди плод.
Ќе дојде брат ми, ангелот, да бере.
Тогаш ќе препознаете.
Препев од бугарски: Маја Лазаревска